July 27, 2008

สะพาย

เว้นวรรคห่างหายไปพักใหญ่...
ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ยุ่งอยู่กับการสะสางเก็บกวาดห้องหับที่บ้านให้เรียบร้อย
...เพราะตลอดกว่าสี่ปีที่ผ่านมา มัวแต่มอบเวลาให้กับนิตยสารเล่มหนึ่ง
เลยไม่มีเวลา แม้กระทั่งเช็คถูพื้น!...

มีนาคม ที่ผ่านมา ผมหยุดพันธกิจกับนิตยสารเล่มนั้นแล้ว
ก็ไม่อะไรมาก แค่พบความจริงว่า แท้จริงแล้ว 'อุดมคติ' ที่นายทุนเคยพกมาชวนจนผมหลงร่วมงาน
มันเป็นเรื่องจอมปลอม...

เอาละ...นับแต่นี้ ผมจะได้มีเวลาเป็นของตนเองอีกครั้ง
ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ปลดสะพายพันธกิจหนักอึ้งของการคิดจะทำนิตยสารเดินทางดี ๆ สักเล่ม...
แล้วกลับมาสะพายความรู้สึกดี ๆ ออกเร่ร่อนตามประสาอิสรชน -อีกครั้ง.

8 comments:

Anonymous said...

วันนี้ได้รับ TGM ฉบับล่าสุด รู้สึกเศร้าๆ เซ็งๆ ผสมกันอย่างไรบอกไม่ถูก นับไปนับมาอายุสมาชิกก็ยังเหลืออีกตั้งปีนึงแน่ะ (เซ็ง) คอลัมน์ดีๆ หายไปหมดเลย (เศร้า)

:(

un-assignment said...

นกเค้าแมว!?!?
นึกว่าใคร? ที่แท้ก็ แม่แมว...ปลอมตัวมาเป็น นกฮูก...

สำหรับ TGm ขอไม่ออกความคิดเห็น เพราะผมถอยห่างออกมาแล้ว...

แต่ขอกล่าวคำ "ขอโทษ" เพื่อนพ้องและสมาชิกที่ต่อมากลายเป็นเพื่อน ว่าผมไม่อาจอยู่ทำหน้าที่เป็นบรรณาธิการ เพื่อสร้างนิตยสารเดินทางในอุดมคติอย่างที่หลาย ๆ คนอยากเห็นอยากอ่าน กระทั่งไว้วางใจสมัครกันเป็นสมาชิก TGm...

บ่ายวันนี้ พี่อัจ และ พี่ไว ก็เพิ่งโทรฯ มาคุย... เอาไว้ปลาย ๆ เดือน รอให้ผมกลับจาก จานสการ์ พวกเราค่อยหาโอกาสพบปะกันสักครั้งดีไหม?...

(ปล. แมว...แปลงกายเป็น "เสือ" อาจเผลอ ๆ มองผาด ๆ พอหลอกกันได้, แต่ "แมว" แปลงกายเป็น "นกฮูก" ไม่เนียนเลย...555...)

Anonymous said...

โอเคคคคค...ค่า

แล้วนัดพบกันอีกทีนะคะ :)

un-assignment said...

คงต้องเป็นปลายเดือน...
เพราะเสาร์นี้จะออกเดินทางไปดูดอกไม้และนาฏธรรมที่ Zanskar...

กลับมาตั้งใจว่าจะเป็นเจ้ามือนัดเลี้ยง พี่อัจ-พี่ไว และน้อง ๆ แก๊งค์ ด.เด็ก สักมื้อ...ok?

Anonymous said...

นกเค้าแมวรับอาสาประสานงานกับก๊วนด.เด็ก โดยพลัน จะไปซาวเสียงได้ความยังไงจะรีบมาอัพเดทโดยพลันนะคะ :)

un-assignment said...

"ก๋าม เออน แอม กห๊าย"
เห็นว่าไปเที่ยวเมืองเวียดฯ มา
เลยขอบคุณเป็นภาษาเตี๊ยงเหวียด

Anonymous said...

โนๆๆๆ เปล่าไปเที่ยวค่ะ ไปเยี่ยมสหายสมัยเรียนที่เพ่งย้ายไปทำงานที่นั่น (เค้า depressed สุดๆ น่าสงสารมากเลย)

un-assignment said...

ชีวิต...
แต่อย่างน้อยที่สุดผมว่าเพื่อนของ "นกเค้า-แมว" ก็อาจจะรู้สึกดีขึ้น...
เพราะในห้วงยามยากลำบาก ยังมีมิตรสหายมาเยือนอย่างเข้าใจ...